Mystiek in Monteverde

(24-27 juli)

In Monteverde blijven we drie dagen. Onze ruime cabaña (houten huisje) staat op een berghelling met een prachtig uitzicht op de Pacific Ocean in de verte. Om ons heen groeien kleurige bloemen en de vlinderstruik trekt vlinders en kolibries. Oma Susan kan er úren naar kijken! Gelukkig maar, want de wandeling door het National Park is geen 'ommetje' voor Susan, dus die doen we met z'n vijven. Monteverde staat bekend om z'n nevelwoud: bovenop de berg ligt het regenwoud volledig verstopt in de wolken. De bomen zijn groen, dik, hoog, keihard en begroeid met mossen, varens, orchideeën en andere epifyten (nieuw woord geleerd!). We vertrokken vanaf onze cabaña met volle zon en waren daardoor de regenjassen vergeten... gelukkig is er een winkeltje waar ze regenponcho's verkopen, want die hebben we écht nodig. En wat staan ze ons beeldig;-) We klauteren de glibberige paadjes op en af. Opa Ton vraagt zich de eerste vijf minuten af of hij het allemaal wel gaat volhouden, maar de groene omgeving vol mooie planten en beesten geeft 'm vleugeltjes (of was het toch een blikje redbull?). De wiebelige hangbrug maakt het extra spannend en daar moet natuurlijk vanaf geplast worden door de mannen. Dat zie ik vrouwen nou nooit doen;-) Bij terugkomst blijkt dat Susan heerlijk in de zon heeft gezeten tijdens onze hike. Bizar hoe het weer zo kan verschillen op korte afstand. Wel voel je ondanks de zon veel kleine neveldruppeltjes in de lucht hangen, maar dat is eigenlijk heerlijk verkoelend. 's Middags gaan Luca en Sergio nog een bezoekje brengen aan een chocolade-maker in de buurt. De cacao groeit ergens anders, maar de bereiding kunnen ze ook in Costa Rica. Wij proeven dus nu het verschil tussen een reepje met en zonder alkaline. Nooit geweten dat Van Houten dat in NL heeft uitgevonden en daarmee de chocoladebranche (houdbaarheid) sterk heeft beïnvloed.
De volgende ochtend doen we rustig aan en zwemmen we wat. Niet echt lang, want het is maar fris met 24 graden ;-) 's Middags worden we opgehaald door "100% Aventura" waarmee we een zipine-tour gaan doen. Daar hebben de kids al tijden naar uitgekeken. We heisen ons in een tuigje, met helm en handschoenen, en vervolgens zoeven we langs lange ijzeren kabels tussen de bomen en over de valleien heen. Supercool!! We 'doen' de langste kabel van Latijns Amerika (1590 meter!) en in de superman-houding vliegen we over het regenwoud. De laatste meters zijn eigenlijk het spannendst, want je vliegt met volle vaart op een boom af waar een "Aventura-mannetje" je afremt met een of ander remsysteem. Hard gillen en ogen dicht dus, op hoop van zegen...! En ja, we leven allemaal nog (opa en oma zaten rustig een boekje te lezen in de zon). Luca en Sergio doen er nog een schepje bovenop en nemen ter afsluiting de Tarzanswing: vanaf een hoge brug spring je de diepte in en zwiep je aan een elastiek heen en weer. Natalie en Thymo kunnen door de bomen niet zien hoe dat verloopt, maar wél horen... Tarzan was er niks bij! Vol adrenaline sluiten we de tour af, niet de eerste keer deze vakantie ;-) Bij thuiskomst gaat Luca met Ton aan de slag om de inhoud van de fruitschaal om te zetten in verse sappen. Elke keuken in Costa Rica heeft standaard een blender en een vriesvak met ijsklontjes, dus alle hulpstukken zijn aanwezig. En dat levert héérlijke jugos op.
Bij vertrek komt Sergio er achter dat hij zijn bankpas in de ATM heeft laten zitten de avond ervoor... We doen nog een poging om bij het bankkantoor zijn pas terug te vinden, maar zonder succes, dus toch maar een telefoontje naar NL om de pas te laten blokkeren. En meteen de limiet van de creditcard wat te verhogen ;-)
Vanuit Monteverde rijden we richting de westkust, waar we met een ferry overvaren naar Nicoya, een schiereiland. We hebben aan de overkant meteen de 4wd weer nodig en hobbelen naar ons volgende verblijf: een Treehouse in Montezuma.