Van Tica naar Nica

(5-8 aug)
Vlak voordat we de bus naar Nicaragua instappen, rookt Sergio zijn laatste sigaartje op. Mooi moment om te stoppen!! Het is voor 't eerst dat we in een bus de grens naar een ander land overgaan, en da's een hele ervaring. De bus brengt ons eerst naar de grens, waar 'de procedure' start: het bagageruim wordt volgespoten met desinfectiespul en daarna gaat de bus door een wasstraat. We verwachten dat er iemand met een spuitbus de bus in stapt, maar dat blijkt gelukkig niet nodig... Eerst bij de costaricaanse grens de bus uit voor de departure tax, immigratieformuliertjes (met rode pen mocht niet, dus weer opnieuw die hele santekraam invullen, grr) en een stempel in 't paspoort. Daarna de bus weer in en 100 meter verder paspoorten inleveren bij de chauffeur (les 1 voor reizigers: nooit je paspoort afgeven aan een vreemde...maarja, als de hele bus dat doet, doe je toch maar alsof dat heel gewoon is). Niet vergeten om een briefje van 10 dollar in je paspoort te stoppen voor de arrival-tax voor Nicaragua! De bus weer uit en met de bagage (het ruim dampt nog na van de verdelgingsgassen) door de douane. Ze kunnen hier wel een lean-projectje gebruiken, het gaat zó traag en inefficiënt... En het scan-apparaat staat niet aan, dus werpt de douanier een blik bovenin de rugzak en vindt het allemaal wel best. Bij de bus staat inmiddels een dame met een stapel paspoorten en ze roept ons 1-voor-1 bij zich voor "zicht"controle en daarna stappen we weer in. Zo, we zijn in Nicaragua! Sergio ziet meteen een FSLN (Frente Sandinista de Liberacion Nacional) vlag hangen die hij herkent van het tripje in 1980 met Ton&Susan&Camila. Nicaragua kent een heel andere geschiedenis dan Costa Rica, en toen zij hier destijds waren, was nét de oorlog tussen de Sandinisten en de Guardia Nacional van Somoza uitgevochten. Intussen is het weer een vredig land, maar er is nog veel vlagvertoon en vrijheidskreten die op muren geverfd zijn.
We komen in 't donker aan in Granada en ons hostel is op 5 stappen lopen vanaf de bushalte. We slapen in een "dormitory" met vier bedden en delen de baños met de andere gasten: een Frans gezin en een aantal backpackers. Erg leuk om weer eens in een hostel te logeren, ontspannen sfeertje, gezamenlijke keuken, poolbiljart en een zelfs een zwembad. We gaan nog even de stad in en Granada by night geeft een heel gezellige indruk: sfeervol verlichte straatjes, koloniale architectuur, latijns amerikaanse muziek (die we herkennen van andere vakanties) en lekker geurende eetstalletjes. De huizen hebben allemaal hun deuren open en woonkamer met patio grenst meteen aan de straat, de bewoners zitten en kletsen op de stoep en de gietijzeren hekken gaan later op de avond dicht. Bij een kerk staat een live-bandje swingende muziek te maken: "María, tu es allegría". We proberen verderop wat cordoba's te pinnen, maar pas bij de derde bank lukt dat, pff... In Costa Rica hadden we ook al gedoe met sommige pinpassen, ondanks de wereld-instelling. Gelukkig kan je ook overal met dollars terecht. 's Ochtends zwemmen we nog wat en zoeken we een plek voor een ontbijtje: bonen, rijst en eieren. Dan verwisselen we het hostel voor een koloniaal hotelletje aan de andere kant van het centrum en ook daar moet natuurlijk eerst het zwembad even uitgeprobeerd worden;-) Je bent hier al klam en zweterig van drie stappen in de zon, dus even badderen is echt een genot. We maken 's middags een stadswandeling, natuurlijk met de nodige pauzes voor een ijsje en een koel drankje. Het laatste stuk van de wandeling loopt via een weg naar het Lago de Nicaragua en dat doen we per koetsje: je ziet hier nog veelvuldig paard-en-wagen rijden, en ook voor (toeristisch) taxivervoer kan je gebruik maken van een houten koetsje met twee paarden. Dit vervoersmiddel stond nog niet op ons lijstje, dus moet zéker uitgeprobeerd worden. 's Avonds eten we bij de buren, die in de Tripadvisor-top3 van restaurantjes staat: en terecht want erg lekker! Na het eten spelen we een spelletje Catan (het kaartspel) en als we klaar zijn blijkt ineens het hele terras al opgeruimd te zijn en rekenen we snel als laatste gasten af. We gingen helemaal op in ons spannende spel!
Vrijdag nemen we een minibusje naar Laguna de Apoyo, een halfuurtje van Granada. Het is een kratermeer dat ontstaan is na het ontploffen van een vulkaan en is lekker fris en het water schijnt ook nog goed te zijn voor de huid. Thymo voelt na een paar minuten al "dat het werkt"! Het hotelletje waar we verblijven heet Selva Azul en is een tip van Thalita, een collega van Ser. Een erg goeie tip, want we balen ervan dat ze maar voor één nachtje plek hebben. We genieten dus met volle teugen van ons verblijf in een soort 'open-air'-huisje met eigen zwembadje, bedden met zwierige klamboes, muziekinstallatie, hangmat en uitzicht op het meer. Lekker chillen!
Zaterdag vertrekken we na het ontbijt richting León, de tweede stad van Nicaragua en tevens een koloniale setting. Dat hebben we eigenlijk een beetje gemist in Costa Rica, dat naast prachtige natuur, rust, ruimte en een lelijke hoofdstad, eigenlijk geen echt leuke stadjes heeft. Mooie combi van twee landen dus!
Verder maakt Nicaragua ook een erg goeie indruk. De natuur is wat minder overdadig maar zeker ook erg mooi, en er zijn sfeervolle stadjes te vinden (en eveneens een lelijke hoofdstad, Managua). Het land is duidelijk een stuk minder ontwikkeld en kent helaas nog veel armoede. Ook een stuk goedkoper dus dan Costa Rica, waar we meerdere backpackers tegenkwamen die het er veel te duur vonden... Het is overigens wel leuk om weer meer met openbaar vervoer te reizen in plaats van een huurauto. Je bevindt je daardoor veel vaker tussen de locals en hebt intensiever contact en ziet meer van hoe/wat de mensen leven en beleven. Ser is onderweg in de bus een interessant object voor een groepje giebelende meisjes, het lijkt vooral om zijn blauw/grijze ogen en baard te gaan. Of toch om hoe hij opgevouwen tussen twee bankjes zit? De kids kopen een zelfgemaakt snoepje van een jongetje dat de bus in klimt. Luca heeft nog 1 laatste kies die er maar niet uit wil en dit snoepje maakt er direct korte metten mee ;-)
Binnen 4 uur, voor 3 euro pp en via 6 vervoersmiddelen komen we aan in León. We begonnen in Laguna de Apoyo met een aardige jongeman die ons een lift gaf naar de kraterrand. Daar stond een 'chickenbus' (zo'n oude Amerikaanse schoolbus) klaar om naar Masaya te gaan. Onderweg zijn we op de 'snelweg' overgehopt in een andere chickenbus naar Managua en daar met een taxi van de oostelijke naar de westelijke busterminal. In de rij voor een minivan-busje naar León, waar we ons met 14 man, twee grote dozen en vier rugzakken inproppen. En bij aankomst in Leon stappen we over op twee fiets-riksja's (weet nog niet hoe ze hier heten) die ons naar het hostel brengen: Paz la Luna. Ook hier weer een prima plekje, en na een frisse douche (helaas geen zwembad...;-) gaan we eerst even lunchen in het aangrenzende cafeetje. Voor de kids een pannenkoek met Nutella (Thymo: "daar had ik onderweg in de bus al op gehoopt mama!") en voor ons een salade en een multi-grano (!) broodje met gegrilde kip. Wat heerlijk, na alle zachte zoete broodachtigheden. In de namiddag wandelen we de stad nog even in, en bekijken een paar mooie kerken en het Plaza Central. Daar is het op zaterdagmiddag lekker levendig met mensen die mensen kijken, dus wij gaan op een van de schaarse terrassen zitten (eigenlijk het enige) en kijken gezellig mee. Gezinnen slenteren voorbij, bedelaars, verliefde stelletjes, de zoveelste hangmat-verkoper, de ober brengt ons een lokaal biertje en een frisje. Conclusie: we vinden het wel wat hier!