Sleeën in Leon

Na de eerste nacht in León nuttigen we een ontbijtje in ons hostel. Ook hier nog steeds een desayuno tipico: bonen met rijst, roerei en bakbanaan. Maar er is ook yoghurt met fruit en muesli, een lekkere variatie op het vaste thema. En we hebben een goeie bodem nodig, want het is tijd voor de stadswandeling. De Lonely Planet beschrijft in elke stad van formaat een route met interessante highlights en het is inmiddels traditie om die te 'doen'. Zo komen we langs mooi koloniale panden en ook de universiteit (oudste van het land). Leon staat bekend om haar intellect en dat wordt dus hier gevoed. Leuk om tussen de studenten rond de patio/binnenplaats te lopen. Ook hier hebben alle studenten een uniform aan, evenals de basisscholieren die we tot in de kleinste dorpjes tegenkomen. We bezoeken een museum(pje) waar 'legendas y tradiciones' worden getoond met behulp van zelf geknutselde papier maché poppen. De 'engelstalige' gids vertelt ons in het spaans wat de betekenis is van de uitgebeelde taferelen. Thymo vindt het maar niks, al die verhalen over heksen en skeletten. En over gemene Spaanse belastingheffers die 's nachts door de straten liepen en kindjes meenamen als de ouders geen geld hadden... Het museum is gevestigd in de oude gevangenis en op de muren staan schilderingen van de folteringen en martelpraktijken die door de Guardia Nacional werden toegepast op de boerenstrijders van de FSLN... het doet denken aan de beelden die we nog bij ons dragen van de reis naar Vietnam, waar de Amerikanen geen lieverdjes waren voor de Vietcong. Geen toeval, die overeenkomsten, want de Guardia Nacional is opgeleid door de Amerikanen... We stappen het zonlicht weer in en strijken neer op de Plaza Central, waar een local naar ons toekomt en een praatje begint in het Nederlands. Hij blijkt diverse Europese talen geleerd te hebben uit woordenboekjes, en het klinkt best aardig! Toch waar dus, van dat intellect in León ;-)
's Avonds lopen we de stad weer in voor een lekker etentje, maar worden overvallen door een enorme tropische regenbui. Het heeft al een maand niet echt geregend in Leon, dus de locals zijn er erg blij mee. We schuilen in een kerk, waar net de laatste woorden van de dienst gesproken worden. Iedereen blijft lekker hangen in de kerk, want niemand heeft zin om kletsnat te worden buiten. Er hangt dus een gezellig gemeenschaps-sfeertje, je zou er bijna katholiek van worden. Na een halfuur vinden de kids het wel welletjes: dan worden we maar nat hoor, we zijn niet van suiker! Grappig om je eigen woorden te horen uit hun mond, ik had best nog even willen schuilen. Maar oke, we gaan de nattigheid in. En eigenlijk valt het best mee, want de koloniale huizen hebben overhangende daken en daar blijf je best droog onder. We rennen naar het restaurantje dat we hebben uitgekozen en blijken daar de enige gasten van de avond te zijn (en blijven). De gazpacho en boeuf bourgignon smaken uitstekend.
Op dinsdag kruipen we achterin een jeep en rijden we naar de Cerro Nero, een vulkaan op een klein uurtje rijden van de stad. Vanuit Leon kan je ze al in de verte zien: een hele rij met vulkanen die het land door midden delen. We hebben de Cerro Nero uitgekozen, omdat je er vanaf kunt sleeën/boarden. Nog een activiteit die op 't stoere-dingen-lijstje van de mannen terecht moet komen ;-) De jeep brengt ons naar de voet van de vulkaan en vervolgens lopen we de berg op om ruim 500 meter hoogteverschil te overbruggen. En da's best pittig, want de vulkaan is onbegroeid en bestaat uit lava-rotsen, -stenen en -zand. Wel erg mooi, zo'n zwarte berg in een groene omgeving. Wat het écht pittig maakt, is dat we zelf ons houten board en de rugzak gevuld met beschermende kleding naar boven moeten sjouwen...! Onze gids is wel zo lief om die van Thymo te dragen en halverwege neemt hij de board van Luca er ook nog bij. We stoppen regelmatig en hij vertelt over de laatste uitbarstingen en diverse kraters. Luca vraagt zich af wat er zou gebeuren als de vulkaan gaat uitbarsten terwijl wij 'm beklimmen: eh, tjsa, eh... dan hebben we onze boards! En we gaan er maar vanuit de het kantoortje onderaan de berg waar we ons hebben geregistreerd, een seismograaf of iets dergelijks heeft en ons wel had gewaarschuwd als het rommelde. Het lijkt hem gerust te stellen. En het uitzicht biedt voldoende afleiding! Evenals de rookpluimpjes die we op verschillende plekken zien en de geur die er uit opstijgt... Bovenop de berg kunnen we de krater in kijken en zien we de andere vulkanen in de verte. En dan is het tijd om onze beschermpakken aan te trekken, want we gaan vanaf een lavazandhelling naar beneden glijden. Bovenop de rand zien we dat het echt heel steil is, zo'n 45 graden en we krijgen ineens koudwatervrees: wie heeft dit bedacht?! We kijken even naar een ander groepje gekken en zien dat het goed komt, dus: hoppekee, naar beneden. En dat gaat hárd, en is ontzettend leuk! Met je voeten kan je gelukkig prima remmen, dus we komen allemaal heelhuids beneden, en ónder het zwarte gruis en stof :-)
Na een frisse douche en een lekkere pannenkoek/broodje gaan we 's middags nog even de stad in om de kathedraal te beklimmen. Een prachtig contrast met de ochtend, want de kerk is helemaal wit en we moeten onze slippers uit om op het dak te mogen lopen. Het uitzicht over de stad is erg mooi en we zien in de verte de vulkaan waar we die ochtend vanaf gesjeesd zijn. 's Avonds weer een ander restaurantje uitgekozen (Carnivora) en het zal geen verrassing zijn dat we daar lekker vlees gegeten hebben. De eigenaren blijken Nederlanders die 10 jaar geleden in Nica zijn neergestreken. Hun zoontje Max laat de kids zijn verzameling dino's zien en wij kletsen wat met z'n ouders. Een flesje Barefoot rode wijn (leuk, die drinken we bij Ellen&SIeds ook wel eens!) smaakt er lekker bij. Op woensdag reizen we weer naar het zuiden. Het duurt alleen wel even voordat we Leon kunnen verlaten, want er staat een lange rij mensen te wachten die ook allemaal met een busje naar Managua willen... De touringcar heeft hier nog niet zijn intrede gedaan, dus worden de afstanden nog opgeknipt van stad naar stad en rijden er óf minivans óf chickenbussen. We kiezen voor de eerste, maar zijn dus niet de enige... Door de tijd die we hiermee 'verliezen' komen we niet verder dan Granada die middag. Maar het is geen straf om daar nog een nachtje door te brengen. Dan reizen we morgen wel weer verder naar de laatste bestemming in Nicaragua.