Twee vulkanen op één eilandje: Isla Ometepe

De tweede keer Granada op onze reis bevalt erg goed. Het is een heerlijk koloniaal stadje met ontspannen sfeer. We eten 's avonds in het Garden cafe, rondom een groen begroeide patio en een aangrenzend winkeltje met lokaal gemaakte souvenirs. Natalie vindt er een leuke tas, en aangezien er op elke reis eentje als aandenken mee naar NL gaat, wordt ook deze aan de verzameling toegevoegd. Na een overnachting in Parador Granada lopen we op woensdagochtend naar de bushalte toe, dwars over de markt en door een volkswijk. Het blijkt dat de doorgaande bus naar Rivas pas over 2,5 uur vertrekt, dus we stappen in een chickenbus naar de eerstvolgende grotere plaats. Daar stappen we langs de weg uit bij een halte en zoeken een andere bus waar "Rivas" op staat. Alle bussen razen langs, dus je moet goed opletten wanneer je je hand opsteekt. Maar het gaat prima en we belanden in een bus die zelfs naar ons gewenste eindpunt rijdt: San Jorge. Dit is de plek waar de ferry naar Isla Ometepe vertrekt: een eiland met twee vulkanen, een bijzonder beeld vanaf het water. Na een uurtje varen meren we af in Moyogalpa, lunchen we wat en gaat Ser oriënteren op het vervoer over het eiland. Taxi's zijn schaars en prijzig, dus heeft Ser twee scooters geregeld voor 3 dagen. Met een rugzak tussen de knieën en die van de kids op hun rug, tuffen we over het eiland. Het ommetje dat we willen maken blijkt niet zo'n goed plan want van een geplaveide weg komen we op een zandpad en van het zandpad wordt het ineens een omhooglopend koeienpaadje. De boer te paard die we met zijn koeien tegenkomen kijkt dan ook wat verbaasd en lacht z'n tanden bloot. Hmm...toch niet zo'n handige route;-) We keren om en nemen toch maar het gebaande pad. Na een klein uurtje brommen komen we aan bij het zijpad naar onze ecolodge Totoco. Het ligt nog 1,5km landinwaarts tegen de glooiende helling van vulkaan Maderas. De scooters hebben 't er zwaar mee om ons naar boven te rijden over modder, keien en smalle betonpaadjes, en de chauffeurs ook (er zijn wat vloeken gevallen onderweg...wiens idee was dit, grr). Maar het lukte en was alle moeite meer dan waard! De lodge bestaat uit een hoofdgebouw en op de helling een paar mooie cabinas met 'thatched roof' en prachtig uitzicht over de vulkaan Concepcion en het meer van Nicaragua. De eigenaar (alweer een Nederlander!) runt met zijn Spaanse vrouw al bijna 10jaar deze lodge. Het is gebaseerd op permacultuur, dat uitgaat van zelfvoorzienendheid en biologisch boeren. Dus hebben we energie via zonnepanelen, is de toilet een (nette) poeptroon met een bak met zaagsel ernaast en eten we biologische maaltijden, zoveel mogelijk bereid met voedsel van eigen grond of verbouwd door eilandbewoners. Het geld dat wordt verdiend, wordt deels via een stichting weer geïnvesteerd in lokale initiatieven zoals microfinancieringen en projecten op school. Mooie plek dus, vanuit verschillende perspectieven. Ze zoeken trouwens nog opvolgers! Dus mocht het je aanspreken, zie www.totoco.com.ni
Donderdag gaan we eerst op zoek naar een benzinepomp, want de scooters hebben dorst. Na wat zoeken en navragen komen we bij een huisje dat bij de achterdeur een grote ton met superbenzine heeft staan. Met een maatbeker worden de liters gemeten en in de tank gegoten. Brandgevaar en veiligheidsmaatregelen? nooit van gehoord;-) We tuffen verder richting de parkeerplaats van een wandelroute die naar een waterval leidt. Anderhalf uur sjouwen we bergop, pittige tocht, maar met een verkoelende beloning: een 100 meter hoge en begroeide rotswand met vallend water in een bassin.'s Avonds eten we in onze lodge, waar we kunnen kiezen tussen vlees en vegetarisch. De carnivoren kiezen voor de (erg smakelijke) kip. Wat een luxe dat je zo kunt aanschuiven! We kletsen wat met de eigenaar en vragen ons af hoe het eiland er over 10 jaar uit zal zien... de aanleg van het nieuwe 'panama-kanaal' door Nicaragua is al begonnen, de onteigening van het land door de Chinese investeerders is in volle gang en de vraag is wat de natuur gaat doen als het zoetwatermeer langzaam zal gaan verzilten. Bizarre plannen met verstrekkende gevolgen voor de bevolking en de natuur. Maar het grote geld lonkt...
Een Brits stel dat ook in de lodge logeert, heeft hulp gevraagd aan de beheerder om een grote spin uit hun cabin te verwijderen. Wij horen het griezelend aan en gaan met een "goh het zal je gebeuren dat er zo'n mega-spin in je klamboe zit"-gevoel naar onze cabin. En ja hoor, daar zit-ie: een spin zo groot als een uitgestrekte mannenhand zit op ons bed!! We waren vergeten om de klamboe er omheen te doen voordat we gingen eten. Oeps...hoe krijgen we die nou weg? "Dat is echt een klusje voor jullie moeder" zegt Ser als de kids hem vragend aankijken. OK, we zijn geen watjes, dus hup, een handdoek gepakt en de spin gevangen. Dacht we. Maar hij was razendsnel weggesprint en onvindbaar. De klamboes hebben die nacht dus strak rond de matrassen gezeten ;-) Vrijdag zwemmen we in het kraakheldere water van Ojo de Agua, een natuurlijk zwembassin met water uit een bron. De jongens testen hun evenwichtskunsten op een band die over het water is gespannen: dat valt nog niet mee! Als aapjes eraan hangen is ook leuk.
Zaterdag pakken we onze tassen weer in en beginnen aan de lange terugreis. We voelen wat druk om de boot op tijd te halen, want als we die missen, missen we de internationale bus naar San Jose en dan missen we ons vliegtuig richting NL. Beetje extra gasgeven dus met de scooters (en hopen dat de tank niet te vroeg leeg is) en snel naar de haven. Precies op tijd aan boord en verder verloopt de reis naar CostaRica heel vlotjes. We overnachten in San Jose, vlak bij de bushalte. Beetje deceptie, een kamer met zonder ramen. Maar goed, het is maar voor 1 nachtje. En op zondag stappen we op het vliegtuig naar Panama en Amsterdam. Home sweet home!

We hebben genóten van deze reis. Eigenlijk twee vakanties in één: eerst met z'n zessen door CostaRica en vervolgens met z'n viertjes door Nicaragua gereisd. Prachtige plekken, mooie natuur, interessante mensen, koloniale stadjes en veel avontuurlijke uitdagingen. Luca: "ik denk dat dit wel de gaafste reis is die we gemaakt hebben!" Gelukkig heeft-ie dat tot op heden van elke ver-weg-vakantie gezegd ;-)
Dank weer voor het meelezen en meeleven, en tot over twee jaar!