Raften in Sarapiquí

(22-24 juli)
Op het busstation in Guapiles eten we een lekkere empanada en een casado. Dat laatste is typisch costaricaans, letterlijk vertaald betekent het "getrouwd": de Tico (costaricaanse man) kan als single een kop koffie zetten en een ei bakken, maar een echte maaltijd krijgt hij pas als hij getrouwd is. Dan eet je rijst, bonen, bakbanaan en wat vlees/kip, lekker voedzaam dus! Wij kunnen weer vooruit en wachten op onze huurauto, een 7-persoons 4wd. Het is even schrikken: hoe krijgen we hier alles in? Het opklapbankje achterin zou voor 2 volwassenen moeten zijn, maar de kids noemen het 't Trollenhol en er kan er eentje zitten met de benen in de nek, tussen de rugzakken en koffers. Maar het past! Even wennen aan de automaat (linkervoet NIET gebruiken...dat gaat paar keer mis en dan sta je abrupt stil, haha) en dan rijden we rustig naar Puerto Viego de Sarapiqui. We hebben een huis gehuurd op Hacienda La Linda, eigendom van een Amerikaanse grootgrondbezitter. Marlyn, de beheerster, staat ons al op te wachten met haar twee hondjes (eentje heeft maar drie pootjes, lijkt heel zielig, maar hij hupst er lekker op los). Via de yuca-velden en peperplantage rijden we naar ons witte houten huis op palen. De woonetage is op de eerste verdieping en vanaf de veranda kijken we naar de Rio Sarapiqui die langs het huis loopt. Prachtige plek, middenin de natuur en met het constante ruisen van de rivier op de achtergrond. We gaan boodschappen halen met Marlyn, die voor ons kan koken en ontbijt verzorgen. Ze vraagt wat we lekker vinden en sjokt met het karretje door de paden van de supermarkt. Bij de kassa mogen wij natuurlijk afrekenen;-) De pas gekochte voetbal vliegt na 1x trappen de rivier al in (goh, wie zou dat gedaan hebben?...Thymo??) en kan na wat klauteren over de stenen gelukkig nog gered worden van de sterke stroming. Meteen een frisse duik! De rivier heeft twee weken geleden 5 meter hoger (!) gestaan, tijdens de grootste overstroming sinds 30 jaar... Aan de ontwortelde bomen is nog te zien dat het heel heftig tekeer is gaan... nu is het gelukkig weer tot normaal niveau gedaald.
De volgende morgen staat Marlyn al om 7 uur in de keuken om huevos revueltos, pannenkoekjes en fruitsalade te bereiden, en wij kunnen vervolgens zó aanschuiven. Luxe!! In de ochtend regent het een tijdje en we rommelen wat en lezen in de schommelstoelen op de veranda. Ser doet nog een bezoekje aan de Barberia om zich te laten scheren. En achja, doe er maar meteen wat haar vanaf: "un poquito". De kapper dacht waarschijnlijk dat hij bedoelde dat er maar een poquito óver moest blijven, want we hebben nu een kortgekapte sergeant in ons midden, Sarge Ser ;-)
's Middags is het droog en gaan we aan het volgende spannende avontuur beginnen: white water raften!! Met een familie vol waterwatjes is dat wel een happening en we dribbelen tijdens de instructies enigszins zenuwachtig in het rond met onze peddel, helm en lifejacket. We oefenen de instructies nog even met onze stuurman Enrique: Adelante (voorwaards peddelen), Backward peddle, Alto (stop met peddelen), Lean in (in de boot hangen, peddel rechtomhoog), Get in (alles binnen boord). En ... daar gaan we! Bij de eerste de beste stroomversnelling zijn we al zeiknat en stroomt te adrenaline door de lijfjes. Dit is stiekem superleuk. En vanaf de tweede hindernis zijn we om: big smiles als we er heelhuids doorheen zijn en een high five met de peddels. We doen een categorie 3 rivier (1=dobberen, 5=da's pech bootje weg) dus het is pittig maar redelijk te doen. Vooral doordat we braaf de instructies van Enrique opvolgen en hem volledig vertrouwen. Onderweg passeren we ons huis en zwaaien met de peddels naar Ton&Susan die op de veranda staan te kijken. Er varen twee kayaks mee: eentje met een instructeur die je kan opvissen als je uit de boot vliegt, en een andere met een fotograaf die vooruit vaart en af en toe aan de kant staat om stoere plaatjes te schieten. We stoppen nog even voor verse piña en watermeloen en doen dan ter afsluiting nog een paar "rapids". Enrique vertelt doodleuk dat er onder die ene rots een holte zit waarin je kan blijven steken als je uit de boot kukelt...was maar goed dat hij dat pas vertelde ná die hindernis...! Na afloop zijn we alle vier dolenthousiast en trots op onszelf (en terecht). Bij thuiskomst staat Marlyn al te koken, drinken we een borrel op de veranda en fris gedoucht schuiven we aan de dis: arroz con pollo y ensalada. Jammie, met flink wat silantro (koriander).
Op vrijdag pakken we de koffers weer in en na het ontbijt nemen we afscheid van Marlyn en de hondjes (eentje heet Camila!). We rijden richting La Fortuna, waar we in een koffietentje mét wifi wat drinken. Enig nadeel van het witte huis was dat er geen enkel bereik was, dus ook geen contact met NL. Gelukkig meteen via wifi een live connectie met Gerard in het ziekenhuis en alles gaat goed, hij heeft zelfs al trap gelopen! Ongelooflijk, we zijn blij met dit goede nieuws en reizen verder richting Monteverde. Prachtige uitzichten over het Laguna de Arenal. Helaas ligt de vulkaan verstopt in de wolken... Het is een lange reisdag en de laatste twee uur stuiteren we over dirt roads. Maar goed dat we four-wheel-drive hebben, want anders waren we allang gestrand onderweg! Eind van de middag arriveren we in Santa Helana, we verblijven in cabañas La Pradera. Thymo vindt dat we best meteen kunnen gaan zip-line'en (wordt een uur later donker;-) maar dat stellen we nog even uit. Dat komt in het volgende verslag!