Via de duivelsneus naar Cuenca

19 - 22 juli
Dinsdag vertrekken we vanuit ons junglehuisje in Tena naar het busstation, waar we aan de rit naar Riobamba beginnen. Het eerste deel gaat langs dezelfde route als op de heenweg en vanaf Baños neemt de bus de verkorte route naar het zuiden. Deze weg was tot voor kort nog afgesloten vanwege wat aardverschuivingen door regenbuien en andere ‘erosie’ (vulkaanuitbarstinkje), maar is nu weer open voor verkeer. Nog wel deels onverhard, dus het is een pittig tochtje voor onze chauffeur. In NL zou je ‘m voor gek verklaren, maar hier is het de normaalste zaak van de wereld. Gewoon rustig doorrijden, dan kom je wel waar je wezen wil! Het is trouwens wel opvallend dat de Ecuadorianen redelijk rustig en veilig rijden, dat hebben we elders wel eens anders gezien. Hier worden braaf gordels gedragen (ook als de politie niet kijkt) en houdt men zich best netjes aan de snelheden. Alleen de voorrangsregels zijn voor ons ondoorgrondelijk, het lijkt erop dat wie het eerst bij de kruising is, voorrang heeft, maar daar zijn we nog niet helemaal uit ;-)

Vanuit Riobamba willen we de trein nemen naar het zuiden, langs de vulkanenroute, maar de taxichauffeur die ons van de bushalte naar het treinstation brengt, vertelt onderweg doodleuk dat de rails volgens hem ‘niet functioneert’. Blijkt dat het spoor net buiten het station is opgebroken (er is een straat overheen aangelegd), dus hier rijdt inderdaad geen trein. De taxi brengt ons voor een dollar extra naar een ander busstation vanwaar we weer verder kunnen reizen richting Alausí. We hebben er al zo’n 4,5 uur bussen opzitten, dus die laatste 2 uur kunnen er ook nog wel bij en we hobbelen weer lekker verder. In Alausí strijken we neer in Hotel Europa en maken een rondje door het dorp. Bij het té grote en té kitscherige jezusbeeld dat bovenop een heuvel in het dorp staat, is een manifestatie bezig tegen kinderarbeid en voor ‘Niños con Destino’, een mooi doel in een land waar toch nog iets te vaak kinderen ingezet worden voor minderwaardig werk…

Het dorpje Alausí is vooral bekend vanwege de trein die er vertrekt naar Nariz del Diablo (de neus van de duivel). Op woensdagochtend staat Natalie al om 7 uur ’s ochtends in de rij voor kaartjes voor de trein van 8 uur. Na een vreselijk bureaucratisch proces met verschillende loketjes, paspoortcontrole (?), het letterlijk overtikken van alle paspoortgegevens en 20 dollar per kaartje (!), kunnen we net op tijd vertrekken. Dit stukje trein in Ecuador is wereldberoemd (onder treinliefhebbers) vanwege de bijzondere techniek die gebruikt is om een steile berg/rots te bestijgen resp. afdalen. Het spoort ‘zigzagt’ over de berghelling (erg steil!) en wisselt dus onderweg van rijrichting. In 18zoveel is de spoorweg aangelegd met behulp van 4000 jamaicanen die het door de barre en gevaarlijke omstandigheden geen van allen overleefd hebben… En recent voor 1,4 mln dollar gerenoveerd als belangrijke toeristentrekker. Bijzondere rit dus in historische trein.

Dezelfde middag willen we doorreizen naar Cuenca, een oude stad nog verder naar het zuiden. Er blijken echter alleen ’s ochtends twee bussen te rijden die al vertrokken zijn… We laten ons door een taxi afzetten bij de Panamericana en hopen een langsrijdende bus aan te kunnen houden. Na een paar minuten stopt er al een particuliere wagen waarvan de bijrijder luid ‘Cuenca, cuenca!’ roept en die wel bereid is een liftende familie met rugzakken mee te nemen voor een paar dollar. Paar uur op de achterbank meegereden, die net te krap is voor onze vier paar Hollandse billen. Eenmaal in Cuenca moeten we dus allemaal weer even rekken en strekken voordat we verder kunnen;-)

We hebben een hotelletje geboekt in het oude centrum waar we een zeer ruime familiekamer met aparte etage voor de kids betrekken. Cuenca blijkt een mooie stad met veel koloniale panden en een prachtig groen park/plein omringd door kathedralen en andere oude gebouwen. Er hangt een zeer gemoedelijke sfeer en we voelen ons er meteen erg op ons gemak. Er blijken ook erg leuke barretjes te zijn, waar we neerstrijken voor een cocktail (mojito, caipirinha, hmm!!) en wat nachos con queso. Natuurlijk wel tijdens happy hour (daar heeft Ser een neus voor). En natuurlijk ook wel mét wifi. Want mijn mannen hebben gedrieën een gezamenlijke hobby tijdens deze vakantie ontwikkeld en spelen – zodra we in de buurt zijn van wifi – een app op de iPhone van Ser: Tapzoo. Maak/bouw je eigen digitale dierentuin. Om de zoveel tijd moeten er dus weer dieren, rangers of land worden aangeschaft of worden er zelfgefokte dieren ‘uitgebroed’. Ik bekijk het eens rustig van een afstandje en zie hoe ze elkaar verdringen voor het minischermpje en steeds enthousiaster en fanatieker worden. Een nieuwe verslaving…? (Ser is gestopt met roken!).

We genieten twee dagen van Cuenca en haar koloniale pracht. Daarbij bewegen we vooral van restaurantje naar barretje en bekijken tussendoor de mooie gebouenwen en kerken. Overigens is Cuenca beroemd om de hoedenmakers en we bezoeken er eentje, waarbij we een echte panama-hoed kopen voor Ser en Luca: twee heren op stand met hun witte Al Capone hoedjes!

Vrijdagmiddag nemen we de late bus naar Guayaquil. Zaterdagochtend vroeg vliegen we namelijk naar Galapagos! Vanuit Cuenca is het zo’n vier uur rijden naar Guayaquil, waarbij je eerst door een nationaal park rijdt vol bergen en kleine meertjes, daarna boven de wolken over de hoge bergkammen van de Andes en vervolgens afdaalt naar zeeniveau. De temperatuur neemt weer geleidelijk toe totdat we tussen de bananenplantages doorrijden en de warme lucht door de openstaande ramen van de bus naar binnen wappert. In Guayaquil is het even wennen aan de stadsdrukte en bijbehorende herrie en geuren, en we nemen snel een taxi naar het hotel vlakbij het vliegveld, dat we via booking.com geboekt hebben. Het is echter niet te vinden, want op het aangegeven adres staat een ander (shabby) hotel en het telefoonnummer werkt niet. Het begint erop te lijken dat we de eerste oplichterij ervaren tijdens deze vakantie…! Totdat we uiteindelijk tóch iemand aan de telefoon krijgen die ons persoonlijk komt ophalen op het punt waar de taxi ons gedropt heeft. Het hotel blijkt om de hoek te liggen, is net open en heeft nog geen uithangborden of andere herkenningspunten aan de gevel. Tsja, dan is het lastig zoeken. Bij binnenkomst blijkt onze ‘superior suite’ een kleine kamer met driepersoons stapelbed en bijgeplaatst vierde bed. De riante badkamer is een kleine douchecel met alleen koud water, inclusief kakkerlak. Ze moeten dus nog wat aanpassen aan de beschrijving op de website... En wij zorgen voor een realistische review op booking.com !

Op zaterdagochtend zijn we ruim op tijd op het vliegveld en dat is maar goed ook want het incheckproces kent een aantal langdurige stappen: rij 1) bagage-inspectie, rij 2) betalen tax om naar galapagos te mogen reizen, rij 3) inchecken. We splitsen op, waardoor we de totale wachttijd flink beperken (ja, we blijven twee bedrijfskundigen) en hebben nog net genoeg tijd voor een snel ontbijtje waarna we het vliegtuig instappen. Op naar de Galapagos-eilanden!