Sneeuw op de Cotopaxi

9 - 12 juli
Zaterdagochtend vroeg vanuit Mindo vertrokken met de bus. Thymo had ‘m al een paar keer gespot bij het busstationnnetje en keek er al naar uit om in te stappen. Vooral het rijden met de deur open vind-ie érg interessant (dat mag in NL niet hè, mama!). We moeten via Quito reizen, waar we uitstappen bij het busstation in het noorden van de stad en vervolgens met de stadsbus verder reizen richting centrum. Veel gedoe om de goeie bus te vinden, want de aangewezen bus reed op gegeven moment weer terug naar het startpunt... Gauw eruit en in ons beste Spaans (dat van zeer roestig naar ietwat hakkelend is ontwikkeld inmiddels) naar de juiste bus gevraagd. Rugzakken blijven aan, ook in de bus, want het is in het OV oppassen geblazen voor “boeven”.

Bij ons ‘oude’ hostelletje in een taxi gestapt richting Cotopaxi, waar ze een 2e hostel geopend hebben dat vanaf foto érg leuk lijkt. Het Parque National waar we naar op weg zijn ligt rondom de Cotopaxi vulkaan. We stoppen onderweg nog even voor wat aanvullende voorraden voor het hostel en hobbelen vervolgens met een afgeladen busje verder richting hostel. Dat ligt echt in de middle of nowhere, prachtig in een vallei omringd door oude vulkanen. Er schijnt ook uitzicht te zijn op de Cotopaxi, maar helaas zien we daar door de vele wolken nog niets van… De ontvangst is erg hartelijk en we kunnen meteen aanschuiven voor de lunch (het hostel is “all inclusive” want er is in de weide omtrek geen buurman laat staan een restaurantje te ontdekken). Onze cabaña is nog niet klaar, dus we worden uitgenodigd voor een wandeling naar de cascada (waterval). Er staan kaplaarzen klaar om te gebruiken (voor de kids hadden we die in Quito nog snel gekocht) en die hebben we ook echt nodig, want de route gaat door de modder en langs kruip-door-sluip-door paadjes en we moeten ook stukjes door de rivier waden. Tot groot plezier van de kids, want zó vinden ze wandelen wél erg leuk! En ja hoor, op de terugweg breekt de hemel open en komt de Cotopaxi uit de wolken tevoorschijn, geweldig uitzicht. Een heerlijke kennismaking met de omgeving en ook met de medebewoners van het hostel.

Vier van de medebewoners blijken trouwens de honden: twee dalmatiërs en twee tekkels. De kids zijn er meteen dol op, vooral omdat ze deze exemplaren eindelijk mogen aaien en knuffelen (in tegenstelling tot de vele straathonden die we hier al gezien hebben). De sfeer is erg ontspannen, de ruime zithoek met banken en een schommelstoel bij de grote openhaard helpen daar ook aan mee. Evenals de hangmatten met uitzicht over de vulkanenvallei, de gevulde koelkast, de heerlijk kruidentheetjes en het lekkere eten dat voor ons gekookt wordt.

Zondag gaan we het erop wagen: we gaan de Cotopaxi (een stukje) beklimmen/bewandelen. Geen sine cure, want hij is bijna 6000m hoog en het hoogste punt waar je met een auto kunt komen ligt op 4500m. De rit ernaartoe is adembenemend mooi. De Cotopaxi is een vulkaan zoals een vulkaan moet zijn, met besneeuwde top en soort maanlandschap van oude lavastromen eromheen. De jongens mogen achterin de pickup-truck zitten (met een kap erop, jaja, we zijn nog steeds verantwoord bezig!) en vooral Luca glundert breeduit, want ook dit mag in NL niet! Het heeft vannacht geregend en dat betekent dat er op de vulkaan flink wat sneeuwheuvels liggen. We stappen vanuit de auto dus ook recht de sneeuw in, raar hoor, zo middenin de zomer. We pakken ons warm in en gaan langzaam aan de beklimming beginnen. We hebben alle vier gelukkig geen last van hoogteziekte, maar het gebrek aan zuurstof op deze hoogte voel je in je hele lijf. Na vijf stappen zijn we al aan het hijgen…komt ook omdat het op de helling met lavastenen niet stevig doorstappen is, maar 2 stappen vooruit en 1 terugglijden. Maar we zetten door en lopen de 700m afstand - 300m stijgen - naar de ‘refugio’ (basiskamp voor de echte bergbeklimmers die naar de top gaan) in een uur. Ongelooflijke ervaring, zelfs de kids zijn onder de indruk van zichzelf. En we zijn superTROTS dat we het allemaal gehaald hebben!! De warme chocolademelk en cake hebben we dan ook echt verdiend!

Maandag doen we lekker rustig aan en slapen eens een keertje uit. Beetje lezen, spelletje spelen en ’s middags nog een flinke wandeling naar een vijver met trucha (forel). Helaas, niets gevangen, ondanks de heerlijke bananencake-balletjes die aan het haakje zaten (dat lusten ze vast wel!). De jongens lopen dit keer lekker door, een voetbal doet wonderen en ook een stok waarmee je met pijlen een route kunt uitzetten op het pad. ’s Avonds nog even heerlijk gebadderd in de jacuzzi met uitzicht op de Cotopaxi en de sterrenhemel! Wel allemaal vreemde sterren trouwens op het zuidelijk halfrond, we kunnen de ‘sterrenpan’ (Thymo’s steelpannetje) nergens vinden ;-)

Onze cabaña heeft twee verdiepingen, geen elektra, een houtkachel (die ’s avonds tijdens het avondeten voor ons wordt aangemaakt, zodat we in een warm huisje komen als we gaan slapen) en een bad/douche met soms warm een veelal ijskoud water. Wel erg sfeervol met kaarslicht en we slapen met z’n viertjes knus op de etage, onder het houten dak. Het is een heerlijke plek en we zijn compleet ontspannen. Geen telefoon, geen wifi, geen verkeer, alleen maar natuur en aardige mensen om ons heen. We komen veel Amerikaanse jongeren tegen, die reizen hier bij bosjes. Zo ook Jamie, een erg aardige vent waar het leuk mee klikt. Vooral de kids zijn dol op ‘m, hij speelt geduldig en enthousiast met ze, zo leuk om te zien. De kids hebben hier sowieso volop aandacht en gaan daar allebei heel anders mee om. Luca is vooral steeds erg nieuwsgierig naar wat iedereen tegen ‘m zegt en wil dolgraag snel engels leren ‘want dat kan ik tenminste met de mensen praten die we tegenkomen op reis en dan snap ik ze’. En Thymo kletst gewoon stug in het Nederlandse tegen jan en alleman, tot grote hilariteit. En met wat gebaren erbij redt-ie zich prima en heeft volop pret. Mooi om de verschillen tussen onze mannetjes te zien.

Dinsdag slapen we weer lekker uit, pakken onze tassen in en stappen na de lunch in een taxibusje dat we met wat andere reizigers delen. We rijden mee tot aan Machachi, een stadje aan de Panamericana (pan american highway) en stappen daar in de bus naar Baños, onze volgende bestemming.