Serene tempels en beklemmende tunnels
Door: SNLT
Blijf op de hoogte en volg SNLT
27 Juli 2009 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
24 juli '09
Wat er precies verkeerd is gevallen, is niet duidelijk, maar Natalie heeft woensdag ineens buikloop en is misselijk. In de ochtend dus rustig wat luieren in hotelkamer, Ser scoort een kappertje met de kids en 's middags gaan we alsnog op pad om de stadswandeling van gisteren te vervolgen. Mooie plekken gezien en goede indruk van de stad gekregen. Veel interessante gebouwen dateren uit de franse tijd, waaronder de Notre Dame kerk, hôtel de ville en het postkantoor. Andere uit de HCM periode, zoals Reunification Building, een moderner jaren 60-gebouw. En de tempels zijn natuurlijk meestal al eeuwen oud. Er is een grote verscheidenheid aan godsdiensten hier, want we zien Chinese tempels, katholieke kerken en boeddhistische pagodes. 's Avonds gaat Ser uit eten met de mannen en ze proeven van allerlei lekkers (o.a. inktvis), dat gaat steeds beter. De eerste dagen vroegen ze steeds of ze hier ook pannenkoeken hebben, maar inmiddels eten ze lekker mee van de noodles en rijst. Thymo gooit er het liefst het hele bakje sojasaus overheen. Natalie kiest er vanavond voor om wat bij te komen op de kamer en de mannen nemen na hun diner een bordje rijst mee voor mama: dat valt zowaar weer goed!
De volgende dag hebben we een tourtje geboekt en bezoeken we eerst de Cao Dai tempel, ten noordoorsten van HCMC. Daar moeten we overigens wel een paar uur voor rijden, met een tussenstop bij (hoe kan het ook anders) een handicraft werkplaats met toeristen-shop. Wel eentje gerund door gehandicapten. Goed initiatief want die lijken ons niet te benijden hier maar veel vertegenwoordigd. Volgens de gids nog gevolg van de grootschalige bombardementen met Agent orange (ontbladeringsmiddel) en napalm. We bekijken een ceremonie in de Cao Dai tempel, een aparte religie die verschillende elementen van andere religies combineert en gelooft in het bestaan van één universele god, ongeacht geloof, ras en achtergrond. Het gedachtegoed is gebaseerd op de ideeën van drie wijze heren, waaronder Victor Hugo. Het geheel is vrij kitscherig neergezet, waarbij de tempel een wat efteling-achtige sfeer oproept. De ceremonie duurt ca. een half uur en daarbij zitten enkele tientallen priesters in witte, rode, gele en blauwe gewaden in lange rijen op de grond. Er is een groepje muzikanten en zangeressen voor de begeleiding. De kids kijken en vragen volop: wat doen die mensen, waarom zitten ze in rijtjes, wie is er hier de baas, waarom doen ze niks, wat is bidden eigenlijk?) En wij proberen overal een begrijpelijk antwoord op te geven. We zijn dan ook iets te laat bij ons busje terug en de gids staat al boos en druk te gebaren dat we door moeten lopen. Het is duidelijk, we zijn niet in de wieg gelegd voor georganiseerde tours ;-).
's Middags bezoeken we de Cu Chi tunnels. Tijdens de oorlog tegen de Amerikanen hebben de Vietcong-strijders minstens 250 kilometer aan tunnels gegraven in het gebied rond Cu Chi, zo'n 60 km van HCMC. Waren ze al me begonnen tijdens de oorlog met de Fransen. In die tunnels deden ze alles: leven, slapen, wapens maken, eten bereiden, vergaderen etc. Het zijn complete dorpen onder de grond. Ongelooflijk om te zien... We krijgen een klein beetje een idee hoe het er tijdens de oorlog aan toe is gegaan en dat is indrukwekkend. De Vietnamezen hebben zich in deze periode met hand en tand verdedigd hebben tegen de grote vijand. Het duurt lang, maar “uiteindelijk heeft de mier met zijn slimheid en uithoudingsvermogen de olifant verslagen”. We hebben nog even getwijfeld of we hier heen zouden gaan met de kids, maar het is toch goed om ze een indruk te geven van wat oorlog is. Bovendien bekijken ze alles vanuit hun eigen perspectief. Thymo rent in de rondte door de jungle en kruipt stoer voorop met een zaklamp door de nauwe tunnels (“kom maar mama, hier moeten we heen, kijk, ik schijn licht voor jou”). Luca vindt de boobytraps erg boeiend en vraagt hoe ze nou wisten waar die vallen zaten, want anders zouden ze er toch zelf in kukelen? En hoe konden ze dan ademen onder de grond? En hadden ze toen al zaklampen uitgevonden? Met een ijsje stappen we weer in de bus terug naar HCMC. 's Avonds spatten we uit in een chique restaurant (€40!). Geen michelin ster, maar het kwam aardig in de buurt ;-)
Wat er precies verkeerd is gevallen, is niet duidelijk, maar Natalie heeft woensdag ineens buikloop en is misselijk. In de ochtend dus rustig wat luieren in hotelkamer, Ser scoort een kappertje met de kids en 's middags gaan we alsnog op pad om de stadswandeling van gisteren te vervolgen. Mooie plekken gezien en goede indruk van de stad gekregen. Veel interessante gebouwen dateren uit de franse tijd, waaronder de Notre Dame kerk, hôtel de ville en het postkantoor. Andere uit de HCM periode, zoals Reunification Building, een moderner jaren 60-gebouw. En de tempels zijn natuurlijk meestal al eeuwen oud. Er is een grote verscheidenheid aan godsdiensten hier, want we zien Chinese tempels, katholieke kerken en boeddhistische pagodes. 's Avonds gaat Ser uit eten met de mannen en ze proeven van allerlei lekkers (o.a. inktvis), dat gaat steeds beter. De eerste dagen vroegen ze steeds of ze hier ook pannenkoeken hebben, maar inmiddels eten ze lekker mee van de noodles en rijst. Thymo gooit er het liefst het hele bakje sojasaus overheen. Natalie kiest er vanavond voor om wat bij te komen op de kamer en de mannen nemen na hun diner een bordje rijst mee voor mama: dat valt zowaar weer goed!
De volgende dag hebben we een tourtje geboekt en bezoeken we eerst de Cao Dai tempel, ten noordoorsten van HCMC. Daar moeten we overigens wel een paar uur voor rijden, met een tussenstop bij (hoe kan het ook anders) een handicraft werkplaats met toeristen-shop. Wel eentje gerund door gehandicapten. Goed initiatief want die lijken ons niet te benijden hier maar veel vertegenwoordigd. Volgens de gids nog gevolg van de grootschalige bombardementen met Agent orange (ontbladeringsmiddel) en napalm. We bekijken een ceremonie in de Cao Dai tempel, een aparte religie die verschillende elementen van andere religies combineert en gelooft in het bestaan van één universele god, ongeacht geloof, ras en achtergrond. Het gedachtegoed is gebaseerd op de ideeën van drie wijze heren, waaronder Victor Hugo. Het geheel is vrij kitscherig neergezet, waarbij de tempel een wat efteling-achtige sfeer oproept. De ceremonie duurt ca. een half uur en daarbij zitten enkele tientallen priesters in witte, rode, gele en blauwe gewaden in lange rijen op de grond. Er is een groepje muzikanten en zangeressen voor de begeleiding. De kids kijken en vragen volop: wat doen die mensen, waarom zitten ze in rijtjes, wie is er hier de baas, waarom doen ze niks, wat is bidden eigenlijk?) En wij proberen overal een begrijpelijk antwoord op te geven. We zijn dan ook iets te laat bij ons busje terug en de gids staat al boos en druk te gebaren dat we door moeten lopen. Het is duidelijk, we zijn niet in de wieg gelegd voor georganiseerde tours ;-).
's Middags bezoeken we de Cu Chi tunnels. Tijdens de oorlog tegen de Amerikanen hebben de Vietcong-strijders minstens 250 kilometer aan tunnels gegraven in het gebied rond Cu Chi, zo'n 60 km van HCMC. Waren ze al me begonnen tijdens de oorlog met de Fransen. In die tunnels deden ze alles: leven, slapen, wapens maken, eten bereiden, vergaderen etc. Het zijn complete dorpen onder de grond. Ongelooflijk om te zien... We krijgen een klein beetje een idee hoe het er tijdens de oorlog aan toe is gegaan en dat is indrukwekkend. De Vietnamezen hebben zich in deze periode met hand en tand verdedigd hebben tegen de grote vijand. Het duurt lang, maar “uiteindelijk heeft de mier met zijn slimheid en uithoudingsvermogen de olifant verslagen”. We hebben nog even getwijfeld of we hier heen zouden gaan met de kids, maar het is toch goed om ze een indruk te geven van wat oorlog is. Bovendien bekijken ze alles vanuit hun eigen perspectief. Thymo rent in de rondte door de jungle en kruipt stoer voorop met een zaklamp door de nauwe tunnels (“kom maar mama, hier moeten we heen, kijk, ik schijn licht voor jou”). Luca vindt de boobytraps erg boeiend en vraagt hoe ze nou wisten waar die vallen zaten, want anders zouden ze er toch zelf in kukelen? En hoe konden ze dan ademen onder de grond? En hadden ze toen al zaklampen uitgevonden? Met een ijsje stappen we weer in de bus terug naar HCMC. 's Avonds spatten we uit in een chique restaurant (€40!). Geen michelin ster, maar het kwam aardig in de buurt ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
